W ramach Caritas diecezji obok diecezjalnej centrali Caritas i jej placówek istnieje również drugi, w znacznej mierze samodzielny nurt pracy na szczeblu parafialnym - Parafialny Zespół Caritas. Oba nurty - "centralny" i "parafialny" - wzajemnie się uzupełniają i oddziałują na siebie. Działalność na szczeblu centralnym umożliwia realizację zadań zakrojonych na większą skalę. Centrala diecezjalna wnosi wkład koordynacyjny i formacyjny. Z drugiej strony społeczne zaangażowanie Kościoła bez podłoża w postaci działających na najniższym szczeblu wolontariuszy stałoby się w dużej mierze fasadowe. Wystarczy wskazać na fakt, że liczba osób potrzebujących, do których Caritas dociera w parafiach, nieporównywalnie przewyższa liczbę osób objętych działalnością central diecezjalnych. Wolontariusze z parafii stanowią też bezcenny rezerwuar ludzki i środowisko wychowawcze. W praktyce zadania charytatywne na szczeblu parafialnym realizowane są niekiedy przez "parafialne zespoły charytatywne", które powstały przed przywróceniem do życia Caritas Kościoła. Powoływanie, organizację i funkcjonowanie Caritas parafialnych reguluje każdorazowo statut Caritas diecezji. Zazwyczaj Caritas parafialna zostaje ustanowiona decyzją dyrektora Caritas diecezjalnej, a na jej czele staje proboszcz parafii, który działa poprzez świeckiego zastępcę. Członkowie parafialnych zespołów Caritas są wyłącznie wolontariuszami.

Do zadań Caritas na szczeblu parafii należy:
-rozpoznawanie potrzeb i możliwości pomocy potrzebującym we wspólnocie parafialnej;
-świadczenie pomocy potrzebującym; mobilizacja charytatywna wspólnoty parafialnej;
-pozyskiwanie środków na działalność charytatywną;
-współpraca z diecezjalną centralą Caritas, z właściwym terytorialnie okręgiem Caritas, a także z innymi Caritas parafialnymi.